ORDU HALKI, BAZI KELİMELERİ KENDİNE HAS BİR AĞIZLA SÖYLEMEKTEDİR. BUNLARDAN BİR KAÇINI İŞARET EDELİM:

-Andır :Beddua mânasında kullanılır. Ölü eşyası.

--Aş'ana: Mutfak (Aşhaneden kısaltma)

--Anuk: Nane bitkisi

--Anca: Henüz, yeni, yakın, az evvel manasında

--Bardabaş: Geçimsiz kişi, düzensizlik

--Bıldır: Geçmiş yıl

--Börülce: Fasulye

--Bostan: Salatalık, hıyar

--Buymak: Üşümek

--Cıbır (Cıbıl): Züğürt kişi, üstübaşı perişan

--Cibe: Çorap şişi

--Çember: İnce dokunmuş kadın

--Çimmek: Yıkanmak

--Deyha: İşte orada

--Diyelmek: Ayakta durmak

--Birlik: İçten giyilen don

--Esse: Doğru

--Enik: Köpek yavrusu

--Ebekuşağı: Gökkuşağı -

-Fıraktı: Ağaç dallarından yapılan bahçe korkuluğu

--Fisil: Soğanın tohumluğu, sıska

--Goruk: İçi boş fındık, ceviz

--Güllük: Kızılot

--Gücük ayı: Şubat ayı

--Kuz: Güneş görmeyen toprak

--Göden: Kurbağa

--Girebi: Ucu eğri küçük balta

--Gıdık: Küçük sepet

--Hamaz: Verimsiz toprak

--Hey: Geniş ağızlı büyük sepet

--Hışır: Eski

--Irak: Uzak

--İşmar: Göz kırparak veya parmakla yapılan işaret

--Imık: Ilık

--Işkın: Genç filiz

--İstol: Masa

--İdare: Küçük gaz lâmbası

--Kopça: Düğme

--Koz: Ceviz

--Keltek: Eski ayakkabı

--Keltenek: İşe yaramaz adam

--Keme: Farenin büyüğü ve yaşlısı

--Kozak: Olgunlaşmamış meyve

--gelo: 1.anlam=farenin büyügü 2.anlam uzun çalı ucu çatallı

--sitil =bakraç

--booce=fasulye